Phasmophobia

Voordelen

• Een unieke benadering van co-op horror
• Slimme stemherkenningskunstmatige intelligentie
• Gameplay gericht op deductie en redeneren

Nadelen

• Matchmaking-lobby is moeilijk te navigeren
• Gebrek aan variatie in kaarten en geesten

Videogames proberen al sinds het ontstaan van het medium de terreur van een spook te vangen, maar slechts weinige zijn daar zo goed in geslaagd als de co-op horror game Phasmophobia. In Phasmophobia wordt de dreiging van geesten niet verondersteld, maar is deze onvermijdelijk. In plaats daarvan beginnen de spelers het spel als paranormale onderzoekers die naar een huis worden gestuurd op zoek naar spookachtige bewoners. Als je wel eens een spookjachtshow hebt gezien, ben je waarschijnlijk bekend met het gereedschap dat de spelers ter beschikking staat. Moderne technologie zoals EMF-lezers en geavanceerde digitale camera's gaan gepaard met meer bovennatuurlijke hulpmiddelen zoals kruisbeelden.

Omdat elke speler maar drie voorwerpen kan hebben - en omdat elk van de hulpmiddelen in de juiste situatie een cruciale troef kan zijn - is teamwork noodzakelijk voor succes. Sommige hulpmiddelen - zoals de zaklamp - zijn voor vrijwel iedereen verplicht, terwijl andere hulpmiddelen in combinatie met elkaar moeten worden gebruikt om het beste effect te krijgen. Andere horrorgames leggen misschien de nadruk op jump scares, maar Phasmophobia dwingt de personages om zich voor te bereiden op het onbekende en gooit dan een curveball naar hen toe die hen dwingt om de nadruk te leggen.

Maar het echte briljante van Phasmophobia is hoe het de samenwerking van de spelers tegen hen gebruikt. Want terwijl de spoken actief op jacht zijn, kunnen ze je stem via de radio gebruiken om op je te jagen. Periodes van veelvuldige communicatie zullen worden onderbroken door gespannen, radiostille momenten waarin de spelers hun best doen om het probleem te onderscheiden en te coördineren met de middelen om dit verbaal te doen. Nog cooler is dat de stem van de speler ook kan worden gebruikt om met deze geesten te communiceren. Als je de geesten vragen stelt, krijg je soms antwoorden via apparaten in het huis, zoals Ouija-borden. Als je meer te weten komt over de geesten, kun je zelfs informatie over ze uitspreken om ze uit hun schuilplaats te lokken. Aan deze mechanismen ligt een indrukwekkend geavanceerd kunstmatig intelligentiesysteem ten grondslag, dat trefwoorden die door de spelers worden uitgesproken kan herkennen en aan de hand daarvan de plannen van de spelers kan afleiden en zijn eigen zetten kan bepalen.

Een gevoel van onderzoek is het kloppende hart van Phasmophobia, en het brengt een goed gebalanceerd systeem van risico versus beloning met zich mee. Je doel is niet om geesten uit te drijven, maar om vast te stellen wat voor soort geest het is. En hoewel het spel begint met het geven van relatief eenvoudige doelstellingen met relatief weinig risico, heeft die kernlus enkele bedrieglijke lagen. Vanuit een puur gameplay-perspectief wordt het identificeren van een geest moeilijker in latere levels. Grotere kaarten maken het moeilijker om de bron van een spook te vinden, maar het ontdekken van de locatie is slechts de eerste en gemakkelijkste stap. Spelers moeten een aantal verschillende tests uitvoeren om te bepalen wat voor soort geest er rondwaart, en dat vergt tijd, coördinatie en de juiste uitrusting.

Op een verraderlijker niveau gaat het er bij die langzaam oplopende moeilijkheidsgraad om de speler in een valse staat van zelfvertrouwen te lokken. De eerste levels ontwikkelen het gevoel dat je met gecoördineerd teamwerk alles kunt bereiken. Terwijl je voor uitdagingen komt te staan, leer je in deze levels langzaam de hulpmiddelen en het spelverloop kennen. Deze spanning wordt aangedreven door een kunstmatige intelligentie die onvoorspelbaar maar niet willekeurig is. Het vindt ingenieuze manieren om spelers uit elkaar te lokken en ze in steeds riskantere scenario's te dwingen met een steeds grotere dreiging van spelersfouten. Gelukkig kunnen dode spelers blijven toekijken hoe de boze geesten de rest van hun team één voor één uitschakelen. Je doel is uiteindelijk het wat en waarom te leren kennen en er dan uit te komen, maar de weg daarheen is vaak veel ingewikkelder. En de middelen die de geesten ter beschikking hebben zijn enorm, gevarieerd en ontworpen om spelers te laten twijfelen aan hun beslissingen. De open vraag hoe de A.I. precies werkt laat spelers openlijk raden wat hun volgende zet zal zijn en kritieke fouten maken door een situatie te overschatten of te onderschatten.

Dit komt deels door het uitzonderlijke scenario-ontwerp van Phasmophobia. In plaats van te vertrouwen op sponskogels, jump scares en gore, kiest Phasmophobia voor het langzaam opbouwen van terreur. Elk pand begint als een bekende onbekende, maar het gedrag en de houding van de spoken kunnen alles snel in de war sturen. Onverwachte uitdagingen dwingen de spelers heen en weer te gaan tussen kamers en naar het busje om hun uitrusting te halen en ervoor te zorgen dat alles klaarstaat. Tijd is hier de vijand. Na een periode van verkenning beginnen de spoken actief op je te jagen, en dat dwingt spelers om snel te zijn met hun acties. Het dwingt ze ook om elk onderdeel van de omgeving te evalueren. Omgevingssensaties variëren van gekreun in de verte en krakende planken tot het geluid van adem in je oor en vaag zichtbare spookachtige entiteiten. De meest viscerale angsten zijn zorgvuldig verdeeld, en als je ze oog in oog ziet betekent dat waarschijnlijk dat je personage al dood is.

Phasmophobia is nog in early access. Maar de selectie van inhoud is al behoorlijk gevarieerd. De vijf kaarten variëren van kleine huizen tot uitgestrekte en verlaten psychiatrische instellingen, en elk van de verschillende soorten spoken heeft zijn eigen excentriciteiten die het een plezier maken om ze te ontdekken en te identificeren. Het aanwezige progressiesysteem is nog niet volledig ontwikkeld, maar het geeft een goed gevoel om meer te weten te komen over de geesten waarop je jaagt. Elke geest heeft zijn eigen gedragingen die veteranen kunnen gebruiken om hun tactiek aan te passen, maar het verkeerd identificeren van een geest kan een kostbare - en misschien dodelijke - fout zijn. Vermoedelijk zullen meer kaarten en meer soorten geesten worden uitgebracht naarmate het spel zich verder ontwikkelt.

Het survival horror genre barst van de games, en de markt groeit alleen maar nu het succes van een game meer en meer gedreven wordt door streamers en de sociale ervaring van gaming. Maar zelfs in zo'n verzadigde markt weet Phasmophobia zich te onderscheiden. Door offensieve wapens uit de vergelijking te halen, creëert het een sensatie die veel kwetsbaarder is dan een big budget game als Resident Evil. En de manier waarop het zowel coöperatieve tactieken aanmoedigt als ondermijnt, speelt goed in op de inherente thema's van een spel over de jacht op spoken.

Voordelen

• Een unieke benadering van co-op horror
• Slimme stemherkenningskunstmatige intelligentie
• Gameplay gericht op deductie en redeneren

Nadelen

• Matchmaking-lobby is moeilijk te navigeren
• Gebrek aan variatie in kaarten en geesten